Sapienti discursi: a mucca pazza - San Fili by Pietro Perri

Vai ai contenuti

Sapienti discursi: a mucca pazza

Dialetto calabrese sanfilese > Giuvann'a suriciara
di Giuvann'a Suriciara - pubblicato su "l'occhio"
*   *   *
U morbu da vacca pazza ovvero dialogo semiserio fra due generazioni.
 
"Figlici', àju 'ntisu na cosa oji ara televisiune ca mi sonava na 'nticchia strana..."
"Cchidi, papà?"
"Parlavano aru telegiurnale du prublema da jenca scemunita... du morbu da mucca pazza pe ra precisione... dicianu ch'eni pericolosu... ca si po' puru spirare si tu mmisca ..."
"E' tuttu veru papà: avimu de mangiare menu carne vaccina chi potimu, ca cce rischiu de morte, ca si mangiamu carne 'nfetta, potimu pigliare a stessa malattia e na potimu quazare."
"Figlici', te confessare na cosa... ma nun ti spagnare: m'aju mangiatu carne da na jenca scemunita!"
"Ta mangiatu carne da mucca pazza? ... quannu, papà? ... ca fujimu subitu aru 'spitale!"
"Figlici', su passati na cinquantina d'ann'e tannu. Eramu 'ncampagna ed io e mammata n'aviamu crisciutu na jencareddra... cum'era scema chira jencareddra! L'aviamu chiamata Spiffereddra. Figlici': ti lassu 'mmaginare ppecchidi! Cum'era ciota Spiffereddra: pensa ca quannu ni vidia a mi'e a mammata... n'avia de venire ad alliccare ara facce!"
"Papà, si Spiffereddra era nu pocu scema, lassatilu dire, tu si jugale fattu. Hade sapire, papà, ca u morbu da mucca pazza na vota c'hani pigliatu a sa povera bestia, a fa tremare tutta, iddra 'ncigna a barculiare e pue cade n'terra cumu nu muru chi frana senza sustiegnu..."
"Figlici', mi stassi forse parrannu ppe casu d'u morbu de chiru babbeu de Parcu c'u' ddorme? ... puru chiddru cchiu o menu tene u stessu difettu, eppuru unn'àju mai sentutu dire ca tena u morbu da mucca pazza."
"Paaapà: ma quale morbu de Parcu c'u' ddorme e morbu de jume 'mbriacu! ... si dice u morbu de Parkinson."
"Figlici', giustu cum'àju dittu io: u morbu de Parch'insonne... ovveru du Parcu c'u' ddorme. Ancora un rjescu a capire ppecchi ma de continuare a corregge puru quannu un ci nn'è bisuognu. Cchi capu chi t'ha datu a natura: grossa cumu na cocuzza e cumu na cocuzza còpana dintra!"
"... papà, ti sugnu giustu figliu!"
"Comunque, figlici', pe riturnar'a nui: ma... pecchi piglia sa malatia a su pover'animale. E nun sul'a st'animale: pensa c'aju sentutu parrare puru de gaddrine cu ra 'nfruenza, de cunigli cu ra guallara, de majali cu ra sciorta, de l'alici cu ra gobba e de surici cu ru ticchiu. Chi stranu munnu eni chiru d'oje!"
"Papà, pensa ca certi criminali, ppe risparmiare supr'u mangiare chi ci avianu de dare are vaccareddre... ce facianu mangiare mangime prodottu cu l'ossa de l'animali stessi."
"Figlici', ma allura ppecchi l'hannu chiamatu u morbu da jenca scemunita?"
"... e tu ca si cchiù spiert'e ciantu scienziati misi 'nziemi, papà, tu chi t'ha pigliatu a làura faciennu surch'e pimmiduori, cumu l'avissi chiamata sta malattia?"
"... figlici'... u morbu de l'uomini ciuoti, l'avissi chiamatu!... u mangime l'hannu fattu loru e loru ci l'hannu fattu mangiare ara jencareddra, mica si l'ha fattu de sula o de sula si l'è jut'a cumprare aru markètt'e zu Nicola! ... non sulu na criscimu ppe na mangiar'a vaccareddra, non sulu c'è damu a mangiare risimuglie du frate, du patre e da mamma, non sulu oji a trattamu pieju de na bestia qual'eni, non sulu a facimu cade malata pe ra 'ncuscienza nostra... ara fine avimu puru a sfacciataggine de dire ca tene u morbu d'iddra stessa? ... s'avissimu nu pocu de sale ntr'u cerviellu, almenu s'urtima umiliazione ci l'avissimu d'evitare. Povareddra, avissim'e dire, ara discendent'e Spiffereddra nostra... l'è pigliatu u morbu de l'uominu ciuotu!"
"Papà, na vota tantu, ma nun ce pigliare l'abitudine, mi sa ca t'aj'e dare ragiune".
* * *
Il problema del morbo della mucca pazza è solo la punta di un iceberg. Il popolo del Villaggio Globale, che ci crediamo o no, si stia avviando verso un lento suicidio di massa. Sappiamo benissimo i drammi che affliggono il pianeta Terra, sappiamo benissimo quali ne sarebbero le banali soluzioni, eppure, da perfetti incoscienti... preferiamo farci trascinare apaticamente verso la nostra ultima tragica meta. Nessuno s'illuda: il pifferaio di Hamelin ha già iniziato a suonare la sua lugubre marcia... e i topi, questa volta, siamo noi!
Torna ai contenuti